próbki waszych basów

[Alfik]

Z chęcią bym poczytał/podyskutował o wielu rzeczach związanych z aparatem gry, sposobami artykulacji - dla mnie to temat dalece ciekawszy niż rodzaj magnesów w pickupie, które mam w rzyci i nawet o tym nie czytam. Ciężko o tym się pisze (o technice gry), ale chyba nie jest to niewykonalne...

Bo to trudniejsze..
zarówno trudniej to zrobić, jak i trudniej to opisać.
Łatwiej zmienić sprzęt na inny, łatwiej też napisać co to zmieniło, bo zmiana następuje nagle.
Zaś zmiana w artykulacji następuje płynnie, wskutek codziennych ćwiczeń.

Nawet mi do końca o sprawy artykulacyjne nie chodziło, bo to jest według mnie tak samo drugorzędne jak sprzęt - ćwiczenie ubogich w treść muzyczną disco groove'ów do poziomu laboratoryjno-studyjnego raczej bardziej muzykalnymi osobami nas nie uczyni, tak samo jak ciągłe wymienianie sprzętu. Wolałbym coś w rodzaju basowego Music Theory and Analysis z forum allaboutjazz.com , takie dyskusje dopiero poszerzają punkt widzenia. A chyba jakiejś bardziej porządnej edukacji muzycznej, takiej jak otrzymują trębacze, pianiści, itd. dla basistów elektrycznych nie ma, chyba że ktoś wybiera się na akademię muzyczną albo przenosi doświadczenia z kontrabasu. Dlatego zamiast czytać o sprzęcie (chyba że mam jakiś niepokojący problem) wolę ogarniać stare tematy na Talkbassie z Jeffem Berlinem.

No dobra, już kończę ten offtop

i tak i nie...


Ja tam ćwiczę jednocześnie Bacha i laboratoryjne groovy. Musisz mieć jednocześnie i precyzje i muzykalność - tą klasyczną rozumianą przez tworzenie ciekawych melodii harmonii frazowanie itd...
Możesz być najmuzykalniejszy ale jak w studiu nie grasz precyzyjnie następnym razem wezmą kogoś innego.


http://www.youtube.com/watch?v=0TQmEZGhv6Q

Zwróć proszę uwagę, że Mistrz Jeff Berlin charakteryzuje się w tym niezwykle ubogim muzycznie przykładzie notabene jednym z najważniejczych i najbardziej rozpoznawanych riffów basowych rocka progresywnego wszechczasów niezwykle laboratoryjną precyzją.

Riff oczywiście jest banalny muzycznie pentatonika minorowa na najbardziej oklepanym akordzie Em7. Uwierz mi, że widziałem w życiu bardzo wielu znanych jazzmanów gardzących taką plugawą i banalną harmonią, którzy za cholerę nie potrafili zagrać tego i tym podobnych riffów w tempie wykonawczym, a co dopiero równo i z feelingiem zbliżonym do oryginału... powiem więcej mieli problemy z jakimkolwiek precyzyjnym graniem groove osemkowych i szesnastkowych.